STANISŁAW FIKUS (1898-1963)

  • URODZONY: 30 kwietnia 1898 r. w Brzostkowie (Jarocin). Syn Walentego i Jadwigi.
  • ZMARŁY: 26 maja 1963 r. w Szczecinie.
  • RODZINA: Żona Katarzyna Fikus (z d. Czapianka, ur. 1907 r. w Wólce Sokołowskiej, zm. 21 lipca 1985 r. w Szczecinie). Córka Irena (ur. 27 lipca 1930 r. w Poznaniu).
  • POCHÓWEK: Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie (kw. 21 rz. 11 gr. 2) razem z żoną.

Związek Weteranów Powstań Narodowych stwierdził, że Stanisław Fikus jest weteranem Powstania Wielkopolskiego. Od 27 grudnia 1918 r. brał udział w walkach na Froncie Północnym pod Szubinem, Żninen, Inowrocławiem i Bydgoszczą. Był ogniomistrzem.

W czasie II wojny światowej trafił do obozu przesiedleńczego na Głównej (Lager Glowna) w Poznaniu. Został w nim osadzony 14 grudnia 1939 r. Znalazł się na liście transportowej nr 11 (strona 3). Był urzędnikiem miejskim (Stadtverualt-Beamter).

Po zakończeniu II wojny światowej osiadł w Szczecinie i, jako urzędnik, pracował w Urzędzie Wojewódzkim Woj. Szczecińskiego. Według karty ewidencyjnej (nr weryfik. 9991) – należał do PZPR (nr leg. 1404453) oraz działał w Towarzystwie Przyjaciół Żołnierza, Towarzystwie Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, Związku Zawodowym Pracowników Państwowych i Polskim Związku Zachodnim.

Zarząd Koła Szczecin określił Stanisława Fikusa, jako posiadającego

uświadomienie społeczne dobre, pracę związkową zainteresowany przeciętnie.

ODZNACZENIA:
  • Wielkopolski Krzyż Powstańczy (1957).
ŹRÓDŁA: